Onze geboorte is onze eerste kennismaking met de wereld. En de uitspraak: ‘You never get a second change for a first impression’, is hier helemaal van toepassing.

Worden we warm onthaald en is er voldoende tijd om ons geliefd, veilig en geborgen te laten voelen? Of is deze stap overgeslagen en zijn we opgegroeid tot volwassenen met problemen omtrent de onderwerpen van liefde, relatie, veiligheid, geborgenheid en je thuis voelen in deze wereld?

Wetenschap: liefde is een basisbehoefte

Wetenschappelijk onderzoek heeft recentelijk aangetoond dat liefde een basisbehoefte is en een tekort aan fysiek contact (liefde dus) schadelijk is, met name direct na de geboorte. Voldoende moeder-kind binding < 6 uur na de geboorte is van groot belang.

Zelf ben ik van de generatie geboren in 1975. Het ziekenhuisbeleid van die tijd had veel aandacht voor de net bevallende moeder. Men was van mening dat de kersverse moeder na al het harde werk haar welverdiende rust nodig had. En om dit te bewerkstelligen plaatste men de baby’s direct na hun geboorte op een aparte babykamer.

Regressietherapie herkent de vroegste herinneringen aan liefde

Later tijdens mijn opleiding als regressie therapeute mocht ik ontdekken dat veel van de problemen waarmee ik worstelde, waren terug te brengen naar het moment dat ik als pasgeborene op een aparte babykamer werd gelegd. Problemen zoals o.a.: moeite hebben met het aangaan van relaties, niet geliefd voelen, moeilijk liefde kunnen ontvangen, niet goed genoeg voelen, lage eigenwaarde, perfectionisme, groot verantwoordelijkheidsgevoel en me niet thuis voelen in deze wereld.

Uit een regressiesessie: Ik zag mezelf liggen in zo’n hard plastic doorzichtig klein bedje te midden van minstens 10 andere baby’s. Net geboren en weg uit die warme, veilige buik. Het licht was fel, geluid klonk niet langer dof. Ik voelde me alleen, zielsalleen en verloren. Want de verbinding die ik 9 maanden gevoeld had was ineens weg… Ik huilde, schreeuwde, maar niemand kwam me redden. Waarom komt er niemand?? Waarom luistert er niemand naar me?  Waarom ziet niemand mij? Zou het aan mij liggen? En toen kwam de gedachte die ik voor waarheid heb aangenomen….. “Ze komen niet omdat ik niet ok ben”  – What you see set’s you free!

Wij beleven onze eerste baby/kinderjaren voornamelijk vanuit gevoel omdat ons zelf-reflecterend vermogen zich pas ontwikkeld vanaf ons 4e/5e levensjaar. Dit is de reden dat wat wij onze eigen geboorte en vroege kinderjaren ons niet (bewust) herinneren. En dit terwijl ieder kind in deze periode veel grote gebeurtenissen meemaakt en we tevens op ons kwetsbaars zijn. Door het ontbreken van zelfreflectie wordt niet alleen eigen betekenis (overtuiging) aan de minder prettige gebeurtenissen gegeven, maar betrekken we de gebeurtenissen tevens op onszelf (het is mijn schuld, het ligt aan het mij…)

Basisovertuigingen creëren we tijdens onze eerste levensjaren. En wanneer we opgroeien maakt het ons tot volwassenen met angsten, gevoelens, overtuigingen, gedrag en of patronen die we niet kunnen doorgronden en die ons leven (vaak tot vervelens toe) beheersen.

Het is een fijne gedachte dat nu ook de wetenschap zich bewust is van het feit dat een goede start het halve werk is. En het bekrachtigt ons dat wij het vermogen hebben om onze angsten, gevoelens, overtuigingen, gedrag en patronen te kunnen transformeren, hetzij met een beetje hulp van buitenaf (een behandelmethode die werkzaam is met/op het onderbewuste) Zodat we optimaal kunnen genieten van het geschenk van leven.